استخر

ازم دوریو این خونه به غیر از انفرادی نیس
چجوری دست بر دارم که این گریه ارادی نیس
با چشمهای ورم کرده جهان رو تار می بینم
پایه عکست وسط باشه یکم انگار می بینم
من اون موجم که میوفتم تو محکم تری از صخره
من اونقدر گریه کردم که اتاقم مثل استخره

این کویر داغتر می شه با هر یه قدمی که توش جلو تر می ریم
این مسیر باز نمی شه با این دیوارهای سنگی که جلو هم چیدیم
غربت یعنی یک درخت بشه خشک یعنی تنهایی بشه شب بشه صبح
یعنی نبضت بت بگه زنده ای غربت قسمت بد زندگی
باور کن تا اخر من بازم باهاتم تو توو هر راحی باشی تا اخر باهاتم
فرصت بده به این دشته تشنه ببین داره جوونه می زنه
واسه کسی که یک عمر داشتت این حرفا بهونه همه
این راه سخت سختتر می شه بی تو بی روح
این اسمون سردتر می شه بی تو بی نور

چشمامو بستم اما این شروع هیچ خوابی نیست
برایه من به جز گریه که حق انتخابی نیست
من اون موجم که میوفتم تو محکم تری از صخره
من اونقدر گریه کردم که اتاقم مثل استخره