دستای یه مرد

دستای یه مرد

رضا صادقی

شب پر از بهت و سکوته
کوچه ها ساکت و سردن
بچه ها تشنه لمسه
دستای گرم یه مردن
اون قلبش مثل دریاس
مثل اسمون بزرگه
توی شهر نانجیبی
که پر از زوزه ی گرگه
اون قدر دریاش بزرگه
واسه قلب پر غرورش
که فقط یه چاهه تو شهر
که شده سنگ صبورش
ولی بچه ها میدونن
که پدر خسته نمیشه
کول بار مهربونیش
همیشه رو شونه هاشه
اما یک صبح غم انگیز
یکی ماهشون رو دزدید
یکی از جنس سیاهی
مرد قصه ها رو دزدید
دست بی رحم زمونه
ارزوهاشون رو سوزوند
چه شب تلخ و سیاهی
چشم بچه های رو در موند
چشم بچه های رو در موند